Η δολοφονία του Καρλ Λίμπκνεχτ και της Ρόζας Λούξεμπουργκ στο Βερολίνο (15/01/1919)

Ο Βίκτωρ Σερζ για τη δολοφονία του Καρλ Λίμπκνεχτ και της Ρόζας Λούξεμπουργκ στο Βερολίνο (15/01/1919)

Σαν σήμερα, στις 05 Ιανουαρίου του 1919 ξεκίνησε στη Γερμανία η εξέγερση της Ένωσης των Σπαρτακιστών (1) ή αλλιώς εξέγερση του Ιανουαρίου. Ήταν μια γενική απεργία που εξελίχθηκε σε εμφύλια ένοπλη σύρραξη, η οποία θεωρείται ως το σημείο λήξης της Γερμανικής Επανάστασης (1918-1919). Ως ελάχιστος φόρος τιμής στην επαναστατημένη γερμανική εργατική τάξη που συμμετείχε στην εξέγερση, δημοσιεύεται ένα απόσπασμα από τις "Αναμνήσεις ενός επαναστάτη" του Βίκτορ Σέρζ (2) που φωτίζει τα γεγονότα της στυγνής δολοφονίας των ηγετών της Ένωσης των Σπαρτακιστών, Καρλ Λίμπκνεχτ και Ρόζας Λούξεμπουργκ στις 15 Ιανουαρίου του 1919 στο Βερολίνο μετά την καταστολή της εξέγερσης. 

Λεόν Τρότσκι ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΙΔΡΥΕΙ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ ΔΙΕΘΝΗ

Λεόν Τρότσκι

ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ
ΙΔΡΥΕΙ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ ΔΙΕΘΝΗ

Τις τρεις αυτές αποφάσεις, μαζί με πολλά άλλα ντοκουμέντα: Θέσεις για τον Παγκόσμιο Ρόλο του Αμερικανικού Ιμπεριαλισμού, Ο Πόλεμος στην Άπω Ανατολή και οι Επαναστατικές Προοπτικές, Απόφαση για την Νεολαία και άλλες επιμέρους ανακοινώσεις και αποφάσεις που αφορούσαν τα διάφορα τμήματα, καθώς και διάφορα χαιρετιστήρια μηνύματα, συζήτησε και υιοθέτησε το Ιδρυτικό Συνέδριο της Τέταρτης Διεθνούς, που συγκλήθηκε, όχι «κάπου στην Ελβετία», όπως παραπλανητικά διαβεβαίωνε η επίσημη ανακοίνωση της Διεθνούς Γραμματείας, αλλά στο Περινί, ένα προάστιο του Παρισιού, στις 3 του Σεπτέμβρη 1938.
Ήταν η φοβερή στιγμή που οι φασιστικές ορδές των Χίτλερ και Μουσολίνι ετοιμάζονταν να εξαπολύσουν τον πιο φονικό ως τα σήμερα πόλεμο ενάντια στην ανθρωπότητα, με αντίπαλους τούς ευρωπαίους και αμερικανούς «δημοκράτες» καπιταλιστές που, αφού κυριολεκτικά έστησαν την παγίδα του θανάτου, σπρώχνοντας στην εξουσία τους φασίστες δολοφόνους, καλούσαν το ευρωπαϊκό προλεταριάτο να σώσει με το αίμα του τη «δημοκρατία» –στην πραγματικότητα τα καταρρέοντα, από την παγκόσμια οικονομική κρίση, πλούτη όλων των ιμπεριαλιστών ληστών– ενώ οι προνομιούχοι-γραφειοκράτες του Κρεμλίνου, με τη σιωπηλή συγκατάνευση των καπιταλιστών, δολοφονούσαν κατά χιλιάδες τους επαναστάτες στη χώρα του Οχτώβρη και ξεκινούσαν ένα πραγματικό πογκρόμ σε διεθνή κλίμακα ενάντια στους τροτσκιστές που μαζί με τους λαούς όλου του κόσμου έμελλε να πληρώσουν με εκατόμβες θυμάτων την προδοσία του Σταλινισμού και της Σοσιαλδημοκρατίας.
Αυτήν ακριβώς τη στιγμή, καθώς το ολοκαύτωμα σίμωνε, μια χούφτα επαναστάτες, με το μαχαίρι στο λαιμό, έδεναν ξανά το κόκκινο νήμα της συνέχειας του επαναστατικού μαρξισμού, που βίαια και αιματηρά είχαν διακόψει οι θερμιδοριανοί της ρωσικής αντεπανάστασης, και ύψωναν ξανά τη σημαία του διεθνισμού και της παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης, ιδρύοντας την Τέταρτη Διεθνή.
Να πως περιγράφει η «Sosialist Appeal» («Σοσιαλιστική Έκκληση») –το τότε όργανο των Αμερικανών Τροτσκιστών– στο φύλλο τής 22 του Οκτώβρη 1938 την ίδρυση της Τέταρτης Διεθνούς:

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ, Λ.Τρότσκι

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ // Λ.Τρότσκι, 1929

 

 

  ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ

1. Το κομμουνιστικό κόμμα είναι το θεμελιώδες όπλο της επαναστατικής δράσης του προλεταριάτου, η μαχητική οργάνωση της πρωτοπορίας του που πρέπει να κερδίσει τον ρόλο του ηγέτη της εργατικής τάξης σε όλες, χωρίς εξαίρεση, τις σφαίρες της πάλης της και, κατά συνέπεια, στο πεδίο των συνδικάτων.
2. Εκείνοι που, από άποψη αρχών, αντιπαραθέτουν την αυτονομία των συνδικάτων στην ηγεσία του κομμουνιστικού κόμματος αντιπαραθέτουν με αυτό -είτε το θέλουν είτε όχι-το πιο καθυστερημένο τμήμα του προλεταριάτου στην πρωτοπορία της εργατικής τάξης, την πάλη για άμεσες διεκδικήσεις στην πάλη για την πλήρη απελευθέρωση των εργατών, τον ρεφορμισμό στον κομμουνισμό, τον οπορτουνισμό στον επαναστατικό μαρξισμό.

Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ // ΛΕΩΝ ΤΡΟΤΣΚΙ

---

Γράφτηκε: Το 1930 στην Πρίγκιπο
Πηγή: Αποτελεί το XΧ Κεφάλαιο του Β΄ Τόμου της Ιστορίας της Ρωσικής Επανάστασης
Μετάφραση: ΜΙΧΑΛΗΣ ΛΙΛΛΗΣ Σύνταξη-Επιμέλεια: Θεοδόσης ΘΩΜΑΔΑΚΗΣ
HTML Markup: Θ. Θωμαδάκης - Γ. Κουκλάκης για τα Μαρξιστικά Βιβλία στο INTERNET, 22 Δεκέμβρη 2009

---

Οι άνθρωποι δεν κάνουν την επανάσταση καλόκαρδα, το ίδιο όπως και τον πόλεμο. Η διαφορά βρίσκεται ωστόσο σε τούτο, ότι στον πόλεμο ο αποφασιστικός ρόλος πέφτει στον καταναγκασμό· στην επανάσταση δεν υπάρχει καταναγκασμός, εκτός από τον καταναγκασμό των περιστάσεων. Η επανάσταση παρουσιάζεται όταν δεν απομένει άλλος δρόμος. Η εξέγερση που υψώνεται πάνω από την επανάσταση σαν μια βουνοκορφή στην οροσειρά των γεγονότων της, δεν μπορεί να προκληθεί αυθαίρετα, το ίδιο όπως και η επανάσταση στο σύνολο της. Οι μάζες, επανειλημένα, επιτίθενται και υποχωρούν πριν αποφασίσουν να κάνουν την τελευταία έφοδο.

ΕΝΙΑΙΟ ΜΕΤΩΠΟ : Η ΤΑΚΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

ΕΝΙΑΙΟ ΜΕΤΩΠΟ : Η ΤΑΚΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

   Το παρακάτω κείμενο αποτελεί μέρος των αποφάσεων του 3^ου Παγκόσμιου Συνέδριου της Κομιντέρν. Γράφτηκε το 1921 

ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΤΕ ΤΟ ΕΝΙΑΙΟ ΜΕΤΩΠΟ!

Για μια νέα εργασία! Για νέους αγώνες!

Στους προλετάριους, άντρες και γυναίκες, όλων των χωρών!

Το 3ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς τελείωσε, η μεγάλη επισκόπηση του κομμουνιστικού προλεταριάτου όλου του κόσμου τερματίστηκε. Έδειξε ότι μέσα στο χρόνο που πέρασε ο κομμουνισμός έγινε, σε μια σειρά χώρες όπου βρισκόταν στο ξεκίνημα του, ένα μεγάλο κίνημα που κεντρίζει τις μάζες και απειλεί την εξουσία του κεφαλαίου. Η Κομμουνιστική Διεθνής που, στο ιδρυτικό της Συνέδριο, δεν αντιπροσώπευε έξω από τη Ρωσία παρά μόνο μικρές ομάδες συντρόφων, η Διεθνής αυτή που στο 2ο Συνέδριό της τον περασμένο χρόνο αναζητούσε ακόμα το δρόμο της, διαθέτει σήμερα όχι μόνο στη Ρωσία, αλλά και στη Γερμανία, την Πολωνία, την Τσεχοσλοβακία, την Ιταλία, τη Γαλλία, τη Νορβηγία, τη Γιουγκοσλαβία, τη Βουλγαρία κόμματα που γύρω από τη σημαία τους συγκεντρώνονται αδιάκοπα ολοένα και μεγαλύτερες μάζες.

ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ // ΛΕΩΝ ΤΡΟΤΣΚΙ 1911

ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ

 

Πρόκειται για μια κριτική στο πολιτικό ρεύμα της ατομικής τρομοκρατίας. Γράφτηκε τον Νοέμβριο του 1911 για το θεωρητικό περιοδικό του Αυστριακού Σοσιαλ-δημοκρατικού κόμματος "Der Kampf" ("ο αγώνας") που είχε επικεφαλής τον Φρήντριχ Αντλερ.

Εκείνη την εποχή το σχίσμα στην Β΄ Εργατική Διεθνή μεταξύ Σοσιαλδημοκρατών της δεξιάς και Σοσιαλ-δημοκρατών της Αριστεράς δεν είχε ακόμη και τυπικά επισημοποιηθεί αν και υπήρχε μια ευρύτατη γνωστή δημόσια αντιπαράθεση μεταξύ των δύο ρευμάτων που αργότερα μέσα από τις φλόγες του πολέμου και της Οκτωβριανής επανάστασης θα οδηγήσει στην δημιουργία της Γ΄ Διεθνούς. Γι΄ αυτό και όλοι οι επαναστάτες μίλαγαν στο στόμα της σοσιαλδημοκρατίας, που τυπικά ακόμη ήταν ενιαία. Το συγκεκριμένο άρθρο έχει σαν σκοπό να οριοθετήσει την διαχωριστική γραμμή του μαρξισμού από την πολιτική της ατομικής τρομοκρατίας που τότε, στην επαύριο της ήττας της πρώτης επανάστασης του 1905, στη Ρωσία των σκληρών μεθόδων καταστολής που ασκούσε η τσαρική αστυνομία, ασκούσαν κυρίως  οι οργανώσεις της Ναρόντναγια Βόλια και το Σοσιαλεπαναστατικό κόμμα.

ΒΙΑ ΚΑΙ ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ // ΡΟΖΑ ΛΟΥΞΕΜΠΟΥΡΓΚ 1902

ΒΙΑ ΚΑΙ ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ - ΡΟΖΑ ΛΟΥΞΕΜΠΟΥΡΓΚ 1902

---

Πρωτοδημοσιεύτηκε: Die Neue Zeit, 14 Μαΐου 1902.
Πρώτη φορά στα ελληνικά: Περιοδικό Νέοι Στόχοι Νο. 1 στη διάρκεια της επταετίας
Επαναδημοσίευση: Περιοδικό Σπάρτακος, Νο. 66, Σεπτέμβρης 2003

---

Παρά πολλά ειπώθηκαν, τον τελευταίο καιρό, για την οριστική πια αδυναμία μας να χρησιμοποιήσουμε «επα­ναστατικά μέσα παλιού τύπου». Μα ποτέ δε μας είπαν τι εννοούν μ' αυτά τα μέσα, ούτε και με τι θα αντικαταστήσουν.

Έτσι, με την ευκαιρία της βελγικής μας ήττας^[1], φέρνουν σε αντίθεση προς τα «επαναστατικά μέσα» - και πρώτα απ' όλα, προς τη βίαιη επανάσταση, προς τις μάχες των δρόμων -την καθημερινή οργάνωση και μόρφωση των μαζών. Αλλά είναι παράλογο να θέτουμε έτσι το' ζήτημα, για τον απλούστατο λόγο ότι η οργάνωση και η μόρφωση από μόνες τους δεν είναι ακόμη αγώνας, παρά είναι απλά προπαρα­σκευαστικά μέσα για τον αγώνα, και σαν τέτοια, είναι απαραίτητα τόσο στην επανάσταση, όσο και σε κάθε άλλη μορφή του εργατικού αγώνα. Η οργάνωση και η μόρφωση, αυτές καθεαυτές, δεν κάνουν περιττή την πολιτική πάλη, παρόμοια όπως η δημιουργία συνδικάτων και η είσπραξη των συνδρομών των μελών δεν κάνουν περιττούς τους αγώνες για το μεροκάματο ή τις απεργίες.