Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου 2013

Λεόν Τρότσκι ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΙΔΡΥΕΙ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ ΔΙΕΘΝΗ




Λεόν Τρότσκι

ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ
ΙΔΡΥΕΙ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ ΔΙΕΘΝΗ


Τις τρεις αυτές αποφάσεις, μαζί με πολλά άλλα ντοκουμέντα: Θέσεις για τον Παγκόσμιο Ρόλο του Αμερικανικού Ιμπεριαλισμού, Ο Πόλεμος στην Άπω Ανατολή και οι Επαναστατικές Προοπτικές, Απόφαση για την Νεολαία και άλλες επιμέρους ανακοινώσεις και αποφάσεις που αφορούσαν τα διάφορα τμήματα, καθώς και διάφορα χαιρετιστήρια μηνύματα, συζήτησε και υιοθέτησε το Ιδρυτικό Συνέδριο της Τέταρτης Διεθνούς, που συγκλήθηκε, όχι «κάπου στην Ελβετία», όπως παραπλανητικά διαβεβαίωνε η επίσημη ανακοίνωση της Διεθνούς Γραμματείας, αλλά στο Περινί, ένα προάστιο του Παρισιού, στις 3 του Σεπτέμβρη 1938.
Ήταν η φοβερή στιγμή που οι φασιστικές ορδές των Χίτλερ και Μουσολίνι ετοιμάζονταν να εξαπολύσουν τον πιο φονικό ως τα σήμερα πόλεμο ενάντια στην ανθρωπότητα, με αντίπαλους τούς ευρωπαίους και αμερικανούς «δημοκράτες» καπιταλιστές που, αφού κυριολεκτικά έστησαν την παγίδα του θανάτου, σπρώχνοντας στην εξουσία τους φασίστες δολοφόνους, καλούσαν το ευρωπαϊκό προλεταριάτο να σώσει με το αίμα του τη «δημοκρατία» –στην πραγματικότητα τα καταρρέοντα, από την παγκόσμια οικονομική κρίση, πλούτη όλων των ιμπεριαλιστών ληστών– ενώ οι προνομιούχοι-γραφειοκράτες του Κρεμλίνου, με τη σιωπηλή συγκατάνευση των καπιταλιστών, δολοφονούσαν κατά χιλιάδες τους επαναστάτες στη χώρα του Οχτώβρη και ξεκινούσαν ένα πραγματικό πογκρόμ σε διεθνή κλίμακα ενάντια στους τροτσκιστές που μαζί με τους λαούς όλου του κόσμου έμελλε να πληρώσουν με εκατόμβες θυμάτων την προδοσία του Σταλινισμού και της Σοσιαλδημοκρατίας.
Αυτήν ακριβώς τη στιγμή, καθώς το ολοκαύτωμα σίμωνε, μια χούφτα επαναστάτες, με το μαχαίρι στο λαιμό, έδεναν ξανά το κόκκινο νήμα της συνέχειας του επαναστατικού μαρξισμού, που βίαια και αιματηρά είχαν διακόψει οι θερμιδοριανοί της ρωσικής αντεπανάστασης, και ύψωναν ξανά τη σημαία του διεθνισμού και της παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης, ιδρύοντας την Τέταρτη Διεθνή.
Να πως περιγράφει η «Sosialist Appeal» («Σοσιαλιστική Έκκληση») –το τότε όργανο των Αμερικανών Τροτσκιστών– στο φύλλο τής 22 του Οκτώβρη 1938 την ίδρυση της Τέταρτης Διεθνούς:


ΙΔΡΥΘΗΚΕ Η ΤΕΤΑΡΤΗ ΔΙΕΘΝΗΣ!

«Τριάντα αντιπρόσωποι από έντεκα χώρες συναντήθηκαν σε συνθήκες επαπειλούμενης πολεμικής κρίσης στην Ευρώπη και ανακήρυξαν το νέο Παγκόσμιο Κόμμα της Σοσιαλιστικής Επανάστασης. Ταυτόχρονα δημιουργήθηκε μια Διεθνής της Νεολαίας.
Οι αντιπρόσωποι εκπροσωπούσαν οργανώσεις από τις Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής, τη Γαλλία, τη Μεγάλη Βρετανία, τη Γερμανία, τη Σοβιετική Ένωση, την Ιταλία, τη Λατινική Αμερική, την Πολωνία, το Βέλγιο, την Ολλανδία, την Ελλάδα.
Στάθηκε αδύνατο να στείλουν αντιπροσώπους εξαιτίας της απόστασης, των συνθηκών παρανομίας και άλλων αντίξοων παραγόντων, οργανώσεις που προσχώρησαν στην Τέταρτη Διεθνή από την Ισπανία, την Τσεχοσλοβακία, την Αυστρία, την Ινδοκίνα, την Κίνα, το Γαλλικό Μαρόκο, τη Νοτιοαφρικανική Ένωση, τον Καναδά, από μια σειρά Λατινοαμερικανικές χώρες, την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία, τη Δανία, τη Νορβηγία, την Παλαιστίνη, τη Λιθουανία, τη Ρουμανία, και πολλές άλλες χώρες. Αυτές οι οργανώσεις έχουν κιόλας δηλώσει ότι τάσσονται κάτω από το νέο λάβαρο.
Το Παγκόσμιο Συνέδριο που ύψωσε τη νέα διεθνιστική σημαία, συνήλθε με άκρα μυστικότητα «κάπου στην Ελβετία», στις 3 του Σεπτέμβρη 1938. Εξαιτίας των εξαιρετικά δύσκολων συνθηκών που γέννησε η πολεμική κρίση, οι αντιπρόσωποι (παρατηρητές) που εκλέχτηκαν από το Σοσιαλιστικό Κόμμα Εργατών και Αγροτών της Γαλλίας (PSOP) και από το Εργατικό Κόμμα Μαρξιστικής Ενότητας (POUM) της Ισπανίας, δεν κατόρθωσαν να παρακολουθήσουν τις εργασίες του Συνεδρίου. Μια ειδική επιτροπή συναντήθηκε αργότερα με αντιπροσώπους των παραπάνω οργανώσεων.
Δεν έγινε ποτέ άλλοτε συνέδριο επαναστατών σε πιο τεταμένες συνθήκες και δεν αντιμετώπισε καθήκοντα τόσο μεγάλης ιστορικής βαρύτητας όσο αυτό το Συνέδριο.
Έχουν περάσει πάνω από πέντε χρόνια από τότε που ο πυρήνας για την ανασυγκρότηση της επαναστατικής Διεθνούς έκανε ένα θαρραλέο ισολογισμό της ταπεινωτικής ήττας του γερμανικού προλεταριάτου, που ακολουθήθηκε από τόσα άλλα δολοφονικά πλήγματα στην παγκόσμια εργατική τάξη, και ιδιαίτερα στην ευρωπαϊκή.
Μπροστά στην άθλια συνθηκολόγηση με το φασισμό του μοναδικού κόμματος στη Γερμανία που καταδίκασε την παράδοση της Ρώσικης Επανάστασης –του Κομμουνιστικού Κόμματος– και την κυνική, εγκάρδια υποδοχή και προσυπογραφή αυτής της συνθηκολόγησης από ολόκληρη τη Σταλινική Διεθνή, οι Μπολσεβίκοι-Λενινι-στές εκείνης της περιόδου, οργανωμένοι ως Διεθνής Αριστερή Αντιπολίτευση, διακήρυξαν με τόλμη την ανάγκη να οργανωθεί μια νέα, Τέταρτη Διεθνής, αυθεντικός κληρονόμος και συνεχιστής των μεγάλων παραδόσεων των Διεθνών που έχουν προηγηθεί, και αδυσώπητος εχθρός των επίσημων ψευτο-ηγετών του κινήματος της εργατικής τάξης.
Έχοντας ενωθεί το 1933 με το περίφημο «Σύμφωνο των Τεσσάρων για τη Νέα Διεθνή», το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Γερμανίας, το Ανεξάρτητο Σοσιαλιστικό Κόμμα και το Επαναστατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Ολλανδίας, οι Μπολσεβίκοι-Λενινιστές, η Διεθνής Κομμουνιστική Ένωση, απόκτησαν δύναμη και επιρροή στη μια μετά την άλλη χώρα, και ήταν οι μόνοι που παρέμειναν συνεπείς και πιστοί στις αρχές και στις υποσχέσεις που διακήρυξαν στο σύμφωνο.
Τα καλύτερα και πρωτοπόρα στοιχεία των ομάδων που είχαν σπάσει από τη διεφθαρμένη και αδιόρθωτη Τρίτη Διεθνή, καθώς και τα αποφασιστικά και σοβαρά στοιχεία από τις ποικίλες κεντριστικές ομάδες, ακόμα και τμήματα της Δεύτερης Διεθνούς, συσπειρώθηκαν στο κίνημα για την Τέταρτη Διεθνή παρά την χωρίς ιστορικό προηγούμενο θύελλα ύβρεων, παραποιήσεων, συκοφαντιών και διώξεων που υφίσταται σε κάθε επίπεδο από τους επίσημους αντιπάλους της.
Τα πέντε χρόνια αδιάκοπης πάλης για τις ιδέες της Τέταρτης Διεθνούς έκαναν ικανό το κίνημα που αντιπροσωπεύει αυτές τις ιδέες να πραγματοποιήσει το Ιδρυτικό του Συνέδριο, χωρίς να χρειαστεί να αντιμετωπίσει κάποιον σοβαρό διεκδικητή του ονόματος ή της ηγεσίας του επαναστατικού διεθνιστικού κινήματος.
Το Συνέδριο μας συνήλθε τη στιγμή που αυτοαποκαλύφθηκε με τον πιο αποκρουστικό τρόπο ό,τι υφίσταται ακόμα κατ' όνομα η Δεύτερης «Διεθνής». Αντιμετωπίζοντας τον κίνδυνο ενός νέου παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού ολοκαυτώματος οι ηγέτες του μεγαλύτερου τμήματος αυτής της «Διεθνούς», του Βρετανικού Εργατικού Κόμματος, δεν βρήκαν τίποτε καλύτερο να κάνουν από το να ξεφωνίζουν για να επιταχυνθεί το πρόγραμμα πολεμικού εξοπλισμού του βρετανικού ιμπεριαλισμού.
Σχεδόν ταυτόχρονα με το Συνέδριο μας, ο σερ Γουόλτερ Σιτρίν[1] και οι συνεργάτες του συναντήθηκαν με τους ηγέτες της γαλλικής σοσιαλδημοκρατίας για να συζητήσουν την κρίση του πολέμου. Όπως οι ιμπεριαλιστές αφέντες τους, ποτέ τους δεν ενδιαφέρθηκαν να συμβουλέψουν τους αντιπροσώπους του «αδελφού» τσέχικου κόμματός τους –για να μην αναφερθούμε στους Γερμανούς και Αυστριακούς «συντρόφους» τους. Όσο για την ίδια την Εργατική και Σοσιαλιστική Διεθνή, η Εκτελεστική της Επιτροπής ποτέ δεν συνήλθε στη διάρκεια της κρίσης, ή αν συνήλθε ποτέ δεν είπε μια κουβέντα –δεν έβγαλε τσιμουδιά. Με άλλα λόγια, στις πιο σοβαρές στιγμές της κρίσης, η Δεύτερη Διεθνής ούτε καν προσποιήθηκε πως συμβουλεύει –πόσο μάλλον ότι καθοδηγεί– το παγκόσμιο εργατικό κίνημα.
Το ίδιο εύγλωττη είναι και η σιωπή της «Κομμουνιστικής Διεθνούς», που αυτοαναγορεύεται πρωταθλητής της πάλης για ειρήνη και ενάντια στο φασισμό –όπως βέβαια και η σιωπή του ίδιου του Κρεμλίνου. Το γαλλικό και βρετανικό της τμήμα ήταν τα μόνα δραστήρια και θορυβώδη, πασχίζοντας στη χώρα τους για συμφωνίες με τους αρχιεθνικιστές αστούς πολιτικάντηδες και βγάζοντας μανιασμένες κραυγές υπέρ ενός «ιερού πολέμου» ενάντια στο φασισμό, που θα τον κατευθύνουν οι περιβόητοι δημοκράτες των εγγλέζικων τραπεζών και των γαλλικών τραστ χάλυβα –κραυγές στις οποίες η εργατική τάξη δεν έδωσε, ευτυχώς, την παραμικρή σημασία.
Σ' αυτήν ακριβώς την ατμόσφαιρα που δημιούργησαν οι ιμπεριαλιστές και οι υπηρέτες τους στην επίσημη ηγεσία του εργατικού κινήματος, συγκλήθηκε το Συνέδριο της Τέταρτης Διεθνούς.
Η απαγωγή και η κτηνώδης δολοφονία από την Γκε Πε Ου του συντρόφου Ρούντολφ Κλεμέντ[2], του αγνού και αφοσιωμένου μαχητή που υπηρέτησε για μεγάλο διάστημα και επάξια την υπόθεσή μας, ως οργανωτικός γραμματέας του «Γραφείου για την Τέταρτη Διεθνή», έχει επιφορτίσει κάθε αντιπρόσωπο με την εξαιρετικά βαριά ευθύνη που είχε αναλάβει αυτός. Γι' αυτό το λόγο πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι το Συνέδριο μας υποχρεώθηκε να ενεργήσει με σύνεση και να συνέλθει κάτω από τέτοιες συνθήκες μυστικότητας και με τέτοια μέτρα προφύλαξης, ώστε στάθηκε αδύνατο ακόμα και να κλείσει τις εργασίες του τραγουδώντας τον παραδοσιακό μας ύμνο μάχης τη Διεθνή.
Σε πείσμα των δυσκολιών που προκάλεσαν οι εχθροί μας –η καπιταλιστική αστυνομία και οι σύμμαχοί της στην Γκε Πε Ου– οι σύνοδοι και το έργο του Συνεδρίου ολοκληρώθηκαν με επιτυχία και καρποφόρα, μέσα σε 24 μόνο ώρες, με τη συμμετοχή τριάντα αντιπροσώπων από έντεκα χώρες, τα μέλη της πρώην Διεθνούς Γραμματείας και μιας αντιπροσωπίας από το Γραφείο Νεολαίας για την Τέταρτη Διεθνή.
Επιπλέον, ο γραμματέας ήταν σε θέση να αναφέρει ότι το Σοσιαλιστικό Κόμμα Εργατών και Αγροτών (PSOP) της Γαλλίας καθώς και το Εργατικό Κόμμα Μαρξιστικής Ενότητας (POUM) της Ισπανίας είχαν αποδεχθεί την πρόσκληση μας να συμμετάσχουν στο Συνέδριο ως παρατηρητές. Δυστυχώς οι έκτακτες συνθήκες κάτω από τις οποίες συναντηθήκαμε, εμπόδισαν τα δυο κόμματα να ασκήσουν αυτό τους το δικαίωμα.
Το Οργανωτικό Ραπόρτο
Όταν σκεφτεί κανείς ότι λίγα κοινωνικά κινήματα στην ιστορία έχουν υποστεί τον άγριο και ολόπλευρο διωγμό και την καταπίεση που έτυχαν σε μας, θα καταλάβει πόση ικανοποίηση προκάλεσε το οργανωτικό ραπόρτο που δόθηκε στο Συνέδριο. Έδειξε ότι η σημαία της Τέταρτης Διεθνούς ανεμίζει τώρα σε κάθε ήπειρο του πλανήτη. Αν και τα πολυάριθμα τμήματα της Διεθνούς δεν αντιπροσωπεύονταν όλα στο Συνέδριο, αυτό οφειλόταν είτε σε συνθήκες παρανομίας σε μερικές χώρες είτε σε οικονομικές δυσκολίες ή και στα δυο μαζί (δεν χρηματοδοτούμαστε εμείς από αστικές κυβερνήσεις, όπως η Γαλλική Σοσιαλδημοκρατία, ούτε από τη σταλινική γραφειοκρατία, όπως η Κόμιντερν σαν όλο).
Το Συνέδριο άνοιξε με δυο καλούς οιωνούς: την ενοποίηση των Μπολσεβίκικων-Λενινιστικών ομάδων της Μεγάλης Βρετανίας, στην Επαναστατική Σοσιαλιστική Ένωση, που αγκάλιασε και μια νέα ομάδα που προσχώρησε στο κίνημα μας (την μαχητική ομάδα των επαναστατών Μαρξιστών της Σκωτίας) και τη συγχώνευση των δυο Τεταρτοδιεθνιστικών ομάδων στην Ελλάδα, εκείνης που είχε προέλθει από την πρώην ομάδα «Σπάρτακος» και της άλλης που είχε προέλθει από τους πρώην «Αρχειομαρξιστές». Και στις δυο περιπτώσεις, αντιπροσωπίες της Διεθνούς Γραμματείας είχαν συνεισφέρει αποφασιστικά στην επίτευξη αυτών των αποτελεσμάτων.

 Η Συγκρότηση του Κινήματος
 
Αυτά τα δύο βήματα συμβόλιζαν για το Συνέδριο την αυξανόμενη συγκρότηση του διεθνούς μας κινήματος, που έγινε δυνατή από ολόκληρη την περασμένη πορεία μας, και δεν βασίζονταν στην έννοια επιφανειακών, προσωρινών και απατηλών επιτευγμάτων, αλλά στον θεμελιώδη κανόνα του προτσές της επαναστατικής επιλογής, που αυτός και μόνο οδηγεί στη δημιουργία και την νίκη του χαλυβδωμένου επαναστατικού κόμματος.
Πόσο προσπάθησαν στο παρελθόν οι εχθροί και αντίπαλοί μας να διασκεδάσουν σε βάρος μας, με αφ' υψηλού αναφορές στον υποτιθέμενο σεχταρισμό μας και στην ασημαντότητά μας! Όσο για την τελευταία, έχει ήδη αμβλυνθεί η κόψη των αιχμηρών τους παρατηρήσεων, καθώς διαρκώς, και όλο και περισσότερο ασχολούνται με την ύπαρξη μας, τις κριτικές μας και τις δραστηριότητες μας. Όσο για τους μικρούς αριθμούς του κινήματος μας, που ήταν το θέμα για τόσες πολλές ανούσιες εξυπνάδες τους, οι Σοσιαλδημοκράτες γραφειοκράτες, με σύνεση, έχουν στρέψει αλλού το χιούμορ τους, ιδιαίτερα αφότου η πολιτική τους συνείσφερε τόσο επιδεικτικά, στη μία χώρα μετά την άλλη στην εξαφάνιση των «μεγάλων οργανώσεων» τους και στην μετατροπή τους σε ανίκανες σέχτες εμιγκρέδων.
Η Σταλινική Ανικανότητα
Όσο για τα Κομμουνιστικά «κόμματα» –που για να μιλήσουμε σωστά, δεν είναι πια κόμματα, αλλά μηχανισμοί που λειτουργούν μέσω του Σοβιετικού Υπουργείου Εξωτερικών– η καταδίκη τους έχει απαγγελθεί εδώ και πολύ καιρό. Ένα άλλο συμβολικό σημάδι του Συνεδρίου μας ήταν ότι συγκλήθηκε αμέσως μετά τη νέα συνθηκολόγηση του Στάλιν με τους συνταγματάρχες που κυβερνούν την Πολωνία, με τη μορφή της επίσημης διάλυσης του Κομμουνιστικού Κόμματος Πολωνίας. Δεν θα μπορούσε να βρεθεί πιο εντυπωσιακός τρόπος για να υπογραμμιστεί η αχρήστευση της Τρίτης Διεθνούς και το γεγονός ότι η Διεθνής μας είναι ο αδιαμφισβήτητος κληρονόμος των ηρωικών της παραδόσεων.
Παρ' όλο που οι σταλινικοί σχεδίαζαν να καταφέρουν ένα βαρύ πλήγμα –που ήταν και παραμένει ένα βαρύ πλήγμα– ενάντια στο Συνέδριο μας, εξοντώνοντας τον σύντροφο Κλεμέντ, οι αντιπρόσωποι μπόρεσαν να ασχοληθούν με όλα τα θέματα της ημερήσιας διάταξης, με πολύ συστηματικό τρόπο. Πάνω στο έδαφος της σταθερής συμφωνίας στις θεμελιακές αρχές, το Συνέδριο μπόρεσε να υιοθετήσει τις θέσεις του «Προγράμματος Μεταβατικών Διεκδικήσεων» με λίγες μόνο δευτερεύουσες τροπολογίες. Αυτό διευκολύνθηκε από το γεγονός ότι είχε προηγηθεί πλατιά διεθνής συζήτηση του προγράμματος από όλα τα μέλη της Διεθνούς, ώστε οι αντιπρόσωποι να έρθουν στο συνέδριο με συγκεκριμένες θέσεις.
Από πολλές απόψεις, το πρόγραμμα των μεταβατικών διεκδικήσεων της Τέταρτης Διεθνούς είναι το πιο σημαντικό ντοκουμέντο που έχει γραφτεί στα δεκαπέντε χρόνια της ιστορίας του κινήματος μας. Πόσο αντίθετο είναι με τις ασαφείς γενικολογίες και τις απατηλές αφαιρέσεις που προσφέρουν οι επίσημες ηγεσίες της εργατικής τάξης σαν οδηγό στην πράξη, στη σημερινή ταραχώδη παγκόσμια κατάσταση! Δεν αποτελεί, ή μάλλον δεν αποτελεί τόσο, το βασικό πρόγραμμα της Τέταρτης Διεθνούς, όσο το πρόγραμμα δράσης της για την άμεση περίοδο μέσα στην οποία ζούμε.
Καρπός κοινωνικής ιστορίας ενός τετάρτου του αιώνα, παρουσιάζει σε κάθε εργάτη και αγρότη τις συγκεκριμένες απαντήσεις που δίνει η Τέταρτη Διεθνής σε όλα τα πιεστικά άμεσα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εκμεταλλευόμενοι και καταπιεζόμενοι. Δεν είναι μονάχα μια κριτική αυτού που υπάρχει, αλλά ένας οδηγός για το τι πρέπει να υπάρξει αν η εργατική τάξη δεν αφανιστεί κτηνωδώς από τη θανατηφόρα αντίδραση κι αν ο ίδιος ο σύγχρονος πολιτισμός δεν πισωδρομήσει για τις ερχόμενες γενιές.
Ενώ οι Μπολσεβίκοι-Λενινιστές εξοπλίστηκαν στο παρελθόν με μια βαθιά ανάλυση της σημερινής κοινωνικής τάξης πραγμάτων ιδιαίτερα και γενικά, με τη γνώση των αρχών και των μεθόδων με τις οποίες μπορεί να επιτευχθεί η νέα κοινωνία, τώρα εξοπλίστηκαν επιπλέον με το απαραίτητο πρόγραμμα δράσης που τους κάνει ικανούς να υπερασπίζονται όχι μονάχα το αύριο του προλεταριάτου, αλλά και το σήμερα επίσης. Το πρόγραμμα των μεταβατικών διεκδικήσεων περιλαμβάνει τις κατευθυντήριες γραμμές για την καθημερινή πάλη. Δεν είναι απλά το πρόγραμμα για τον πεπεισμένο επαναστάτη εργάτη, για την πρωτοπορία, αλλά για την εργατική τάξη σαν όλο. Όχι απλά για την πάλη ενάντια στον ίδιο τον καπιταλισμό, αλλά για την πάλη ενάντια στις καθημερινές συνέπειες της βασανιστικής καπιταλιστικής κρίσης –τη διαρκή ανεργία, το φασισμό, και τις φρικαλεότητες του ιμπεριαλιστικού πολέμου.
Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι τώρα, περισσότερο παρά ποτέ, δεν υπάρχει ούτε μια ομάδα ή τάση μέσα στην εργατική τάξη που να παρουσιάζει μια απάντηση στα καυτά ζητήματα της ημέρας με τόσο πλήρη, τόσο ρεαλιστικό, τόσο κατανοητό και τόσο συγκεκριμένο τρόπο, όσο το κάνει η Τέταρτη Διεθνής και το πρόγραμμα της των μεταβατικών διεκδικήσεων.
Για τη Σοβιετική Ένωση
Η συζήτηση στο Συνέδριο περιστράφηκε κυρίως πάνω σε ορισμένα μέρη του προγράμματος. Έτσι το Συνέδριο υιοθέτησε τη γραμμή του προγράμματος που αφορά τη Σοβιετική Ένωση –θέμα που συζητιέται συχνά στις γραμμές μας– και απόρριψε την άποψη της μειοψηφίας που εμφανίστηκε σε μερικά τμήματα, ισχυριζόμενη ότι η φύση του σοβιετικού κράτους είναι καπιταλιστική. Ταυτόχρονα, μετά από αίτηση της επιτροπής του αμερικανικού Κόμματος, κανονίστηκε να επιτραπεί η συνέχιση της συζήτησης γύρω από τις διατυπώσεις του προγράμματος για τις σχέσεις ανάμεσα στα αναζωογονούμενα Σοβιέτ, τη σταλινική γραφειοκρατία και την εργατική αριστοκρατία. Παρόλα αυτά οι διατυπώσεις υιοθετήθηκαν από το Συνέδριο σαν θέσεις της Διεθνούς.
Συζήτηση έγινε επίσης γύρω από το ζήτημα της εφαρμογής της γραμμής του προγράμματος σχετικά με τις καταλήψεις εργοστασίων (καθιστικές απεργίες) και τα συμβούλια εργοστασίων, στις συγκεκριμένες συνθήκες που υπάρχουν στις διάφορες χώρες, καθώς επίσης και γύρω από εκείνο το μέρος του προγράμματος που ασχολείται με τον πατσιφισμό και τον πατριωτισμό, όπως εκδηλώνεται μέσα στις ίδιες τις μάζες. Σ' αυτό το τελευταίο σημείο, αποφασίστηκε μια συντακτική αναδιατύπωση του σχεδίου προγράμματος, έτσι ώστε να εκλείψει κάθε δυνατότητα παρερμηνείας ή παρεξήγησης των θέσεων της Τέταρτης Διεθνούς.
Για τη Διεθνή
Η πιο μεγάλη συζήτηση έγινε στο ζήτημα της λεγόμενης «ανακήρυξης» της Τέταρτης Διεθνούς, στη διάρκεια της οποίας οι αντιπρόσωποι του Πολωνικού Τμήματος επέμειναν να συνεχιστεί όπως και πριν το κίνημα μας να ονομάζεται κίνημα «για την Τέταρτη Διεθνή». Ισχυρίστηκαν ότι το εργατικό κίνημα βρίσκεται σε ένα σκάφος ανάμεσα σε δυο κύματα και ότι εφόσον κανένα μεγάλο κόμμα δεν έχει ακόμα εκδηλωθεί υπέρ της νέας Διεθνούς, το κίνημα μας είναι ακόμα πολύ μικρό για να ονομάζεται Διεθνής και να αναλάβει τις υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτό. Το υπόλοιπο συνέδριο όμως, ήταν ομόφωνα υπέρ του να αλλάξει το διφορούμενο όνομα που είχε υιοθετηθεί πριν δυο χρόνια με σκοπό να διευκολυνθεί η πιθανή συνεργασία με κεντριστικές ομάδες που τότε κινούνταν ακόμα προς τη δική μας κατεύθυνση.
Υπογραμμίστηκε ότι ιδιαίτερα στην κρίσιμη αυτή περίοδο έχει αποφασιστική σημασία το κίνημα μας να συγκεντροποιηθεί σε ένα ζωντανό παγκόσμιο κόμμα ικανό να καθοδηγεί την ανάπτυξη του μόνου ρεύματος που παλεύει σήμερα για την Τέταρτη Διεθνή. Ότι όλοι γενικά αναφέρονται ήδη στο κίνημα μας σαν την Τέταρτη Διεθνή δίχως τον χωρίς σημασία προσδιοριστικό όρο «για».
Μετά την ψηφοφορία, οι πολωνοί αντιπρόσωποι κατέθεσαν μια δήλωση, στο όνομα του Πολωνικού Τμήματος, διακηρύσσοντας ότι συνεχίζουν να είναι μέλη της Διεθνούς. Σύμφωνα με την νέα απόφαση, υιοθετήθηκε το Καταστατικό της Τέταρτης Διεθνούς, που διατυπώνει τους σκοπούς της, και την οργανωτική της δομή, η οποία εξασφαλίζει την πειθαρχημένη και συγκεντρωτική της λειτουργία και την διεθνή κομματική δημοκρατία, και η οποία προβλέπει την κανονική λειτουργία μιας αντιπροσωπευτικής Διεθνούς Εκτελεστικής Επιτροπής και μιας Διεθνούς Γραμματείας, όπως επίσης και υπο-γραμματειών που μπορούν να εγκαθιδρυθούν κάτω από διαφορετικές συνθήκες και σε διάφορα μέρη του κόσμου.
Το Συνέδριο βρήκε το χρόνο να συζητήσει και να αποφασίσει σχετικά με τα προβλήματα που είχαν προκύψει σε διάφορα εθνικά τμήματα. Ήδη έχει αναφερθεί ότι καλωσορίστηκε η πρόοδος που σημειώθηκε με την ενοποίηση του κινήματος στην Μεγάλη Βρετανία και στην Ελλάδα. Επιπλέον, δόθηκαν ραπόρτα για επαφές που έχουν ήδη εγκαθιδρυθεί, ή που είναι στα πρόθυρα να γίνουν με σημαντικές επαναστατικές ομάδες στις μητροπολιτικές χώρες και για πρώτη φορά στην Ιρλανδία. Πάρθηκε απόφαση σχετικά με την κατάσταση στο γαλλικό κόμμα, βάση της οποίας εκλέχτηκε μια αντιπροσωπία της Διεθνούς για να ασχοληθεί με το γράμμα της ομάδας Μολινιέ που ζητάει να γίνει δεκτή η προσχώρηση της στο κίνημα.
Άλλα Προβλήματα που Εξετάστηκαν
Η κατάσταση στην Πολωνία, όπου οι Μπολσεβίκοι-Λενινιστές δούλευαν μέσα στην Μπουντ και στο Σοσιαλιστικό Κόμμα, εξετάστηκε επίσης λεπτομερειακά, ιδιαίτερα στο φως των μεγάλων προοπτικών που ανοίγονται τώρα μπροστά μας με τη διάλυση του σταλινικού κόμματος. Το Διεθνές Συνέδριο εξέτασε την απόφαση του προκαταρκτικού Παναμερικανικού Συνεδρίου για την αναδιοργάνωση του Μεξικάνικου τμήματος, που αφορούσε την έφεση της ομάδας Γκαλίσια, και ουσιαστικά υιοθέτησε την αρχική απόφαση.
Μεταξύ των άλλων σημαντικών αποφάσεων του συνεδρίου, πέρα από το Μανιφέστο για το καυτό ζήτημα της απειλής του πολέμου, τους Χαιρετισμούς στους επαναστάτες μαχητές ενάντια στο φασισμό στην Ισπανία, και την απόφαση για τους Μάρτυρές μας που έπεσαν και για τους κρατούμενους του ταξικού πολέμου, ήταν: η υιοθέτηση ενός ντοκουμέντου που εκθέτει την αναγκαιότητα να υπάρξει μια Διεθνής Οργάνωση Υπεράσπισης, στήριξης και βοήθειας των μαχητών και προσφύγων που οι σταλινικές και σοσιαλδημοκρατικές οργανώσεις έχουν αφήσει στα κρύα του λουτρού, μια απόφαση για το ζήτημα της Νεολαίας που διέγραφε την πολιτική που ακολουθήθηκε στο Διεθνές Συνέδριο Νεολαίας που έγινε μετά, και αποφάσεις πάνω στον Πόλεμο στην Άπω Ανατολή και στη Θέση του Αμερικάνικου Ιμπεριαλισμού στον κόσμο σήμερα.
Πριν κλείσει το συνέδριο, ενέκρινε ένα γράμμα με εγκάρδιους χαιρετισμούς στον απόντα –και παρ' όλα αυτά παρόντα!– ηγέτη της σύγχρονης επαναστατικής Μαρξιστικής σκέψης και δράσης, τον Λεόν Τρότσκι.
Χωρίς στόμφο και φανφάρες, το Διεθνές Συνέδριο συγκλήθηκε και ολοκλήρωσε τα καθήκοντα του. Βασισμένο στις πλούσιες εμπειρίες της εποχής μας και στις αμετάκλητες ανάγκες της κατάστασης, πατώντας στέρεα στο έδαφος του διεθνισμού, ανακήρυξε την Τέταρτη Διεθνή, όχι χωρίς δυσκολίες, όχι αλαφρόμυαλα, και όχι σε κάποια ήρεμη κοινωνική θάλασσα –αλλά με βαθιά επίγνωση ότι είναι επαρκώς ενισχυμένο από το παρελθόν ενάντια σ' όλες τις καταιγίδες που έρχονται, ότι έχει εμπιστοσύνη στα σχέδια του να πάει μπροστά και έχει την πεποίθηση ότι η τελική νίκη, η απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τη σκλαβιά, είναι μπροστά μας και θα επιτευχθεί».
Χαιρετισμός στους Ζωντανούς Μάρτυρες
και στους Ηρωικούς Νεκρούς μας
«Τη στιγμή όπου οι αντιπρόσωποι των Μπολσεβίκων-Λενινιστών όλων των χωρών, συγκεντρωμένοι στο διεθνές συνέδριο ιδρύουν επίσημα την Τέταρτη Διεθνή (Παγκόσμιο Κόμμα της Σοσιαλιστικής Επανάστασης), οι σκέψεις τους και οι επαναστατικοί χαιρετισμοί τους απευθύνονται πρώτα από όλα στους συντρόφους τους σ' όλο τον κόσμο που είναι θύματα της καταπίεσης του καπιταλισμού και των ολοκληρωτικών δικτατοριών.
Τα στελέχη μας είναι ακόμα λιγοστά και νεαρά. Αλλά ήδη πολλοί από τους συντρόφους μας βρίσκονται στις φυλακές ή στα στρατόπεδα συγκέντρωσης που έχουν εγκαθιδρύσει σ' όλο τον κόσμο τα σάπια αστικά καθεστώτα και οι αντιδραστικές κυβερνήσεις. Από την Ινδοκίνα, που καταπιέζει ο γαλλικός ιμπεριαλισμός, φτάνει σε μας μέσα από τα σίδερα της φυλακής του η αδάμαστη φωνή του σ. Τα Θου Τάου, αδύναμου, παράλυτου, αλλά αδιάλλακτου και αφοσιωμένου όσο ποτέ.
Στη Βραζιλία, ένας νεαρός εργάτης και μαχητής Μπολσεβίκος-Λενινιστής, ο Χίλκαρ Λέϊτε, άρρωστος, βασανισμένος, ήδη καταδικασμένος σε τεσσεράμισι χρόνια φυλακής και απειλούμενος με ακόμα φοβερότερη πρόσθετη ποινή, αντί να αδυνατίσει, επαναβεβαιώνει μαζί με τους συντρόφους του της φυλακής, την ακλόνητη πίστη του στη νίκη της υπόθεσης μας, και περιμένει να λευτερωθεί μονάχα με τον θρίαμβο της Τέταρτης Διεθνούς.
Οι ηρωικοί Έλληνες σύντροφοί μας, που κατά δεκάδες και δεκάδες σαπίζουν στα ξερονήσια του Μεταξά, κρατάνε ψηλά με θαυμαστή γενναιότητα τη σημαία της Σοσιαλιστικής Επανάστασης, συσπειρωμένοι γύρω από τον Στίνα, που έχει καταδικαστεί σε τέσσερα χρόνια φυλακή και ισόβια εξορία, και τον Πουλιόπουλο, που αγνοείται η τύχη του, και ορκίζονται να εκδικηθούν για τον σύντροφο τους Σκαλαίο, που πέθανε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Ακροναυπλίας.
Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Γερμανίας και της Αυστρίας είναι γεμάτα αφοσιωμένους μαχητές, ασυμβίβαστους «Τροτσκιστές» επαναστάτες, που ορθώνουν το ανάστημα τους ενάντια στους εκτελεστές που έχει ξαπολήσει ο Χίτλερ.
Οι Πολωνοί Μπολσεβίκοι-Λενινιστές δεν γλίτωσαν από την βοναπαρτιστική δικτατορία που υπάρχει εκεί, αλλά στις φυλακές της Πολωνίας συνεχίζουν την πάλη για την υπόθεση του σοσιαλισμού.
Αλλά οι Τροτσκιστές δεν πέφτουν θύματα μονάχα των φασιστικών και βοναπαρτιστικών δικτατοριών. Οι λεγόμενες δημοκρατικές κυβερνήσεις επιτίθενται επίσης λυσσασμένα ενάντια στο κίνημα μας και στους συντρόφους μας: στο Μαρόκο, στην Κίνα, στην Λατινική Αμερική, στην Γαλλία και στις Ενωμένες Πολιτείες, παντού, οι σύντροφοι μας υφίστανται διωγμούς από την αστυνομία. Στην Ισπανία, ενώ οι μισθοφορικές συμμορίες του Φράνκο δολοφονούν, αδιάκριτα από κόμμα, τους καλύτερους μαχητές στις γραμμές των δημοκρατικών, η κυβέρνηση Νεγκρίν κυνηγάει τους πιο μαχητικούς και δοκιμασμένους επαναστάτες –όταν, αλήθεια, δεν τους εγκαταλείπει απλά στα χέρια των πληρωμένων πρακτόρων του Στάλιν.
Στους ηρωικούς ισπανούς Μπολσεβίκους-Λενινιστές που στις γραμμές των δημοκρατικών παλεύουν ενάντια στις φασιστικές συμμορίες, ή που στις φυλακές του Νεγκρίν και της Γκε Πε Ου υπερασπίζονται αταλάντευτα το πρόγραμμα της σοσιαλιστικής επανάστασης –την μόνη εγγύηση για την νίκη ενάντια στον Φράνκο!– στον Γκραντίζο και τους συντρόφους του, στέλνει χαιρετισμό, το Πρώτο Διεθνές Συνέδριο της Τέταρτης Διεθνούς!
Στην Κίνα, η κατάσταση είναι η ίδια με την Ισπανία: οι σύντροφοι μας παντού, ακόμα κι όταν στην πρώτη γραμμή των κινέζικων στρατιών μάχονται τον γιαπωνέζο εισβολέα, δέχονται πισώπλατα χτυπήματα από τους πράκτορες του Τσιαγκ Κάι-σεκ και του Στάλιν, που προετοιμάζουν έτσι το έδαφος για έναν προδοτικό συμβιβασμό με τους γιαπωνέζους ιμπεριαλιστές.
Η Τέταρτη Διεθνής κλίνει την ακηλίδωτη σημαία της μπροστά στους φρέσκους ακόμα τάφους των ηρωικών συντρόφων μας που έπεσαν τα δύο τελευταία χρόνια κάτω από πυρά του Φράνκο στην Ισπανία, κάτω από τσεκούρι ή στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Χίτλερ στην Γερμανία και στην Αυστρία, στις φυλακές και στις εξορίες του Μεταξά και του Βάργκας στην Ελλάδα και στη Βραζιλία, κάτω από τα χτυπήματα των βοναπαρτιστικών δικτατοριών στην Πολωνία την Κίνα κλπ., κάτω από τις σφαίρες και τα βασανιστήρια των σταλινικών στην ΕΣΣΔ, την Ισπανία, την Κίνα, την Ελβετία και την Γαλλία.
Φοκονέ, Πασκέ, Μεντέιρος, Σκαλαίος, Χανς Φρόιντ, Ισιντόρ Φάσνερ, Έρβιν Βολφ, Ράις, Ροσίνι, Σεντόφ, Κλεμέντ! Τα ονόματά σας είναι γραμμένα στην σημαία μας! Χαιρετίζουμε επίσης εκείνους του άγνωστους επαναστάτες που στην Ρωσία εκτελούνται από την Γκε Πε Ου, φωνάζοντας ακόμα «Ζήτω ο Τρότσκι!».
Καμιά από αυτές τις διώξεις, αυτά τα βασανιστήρια, αυτές τις δολοφονίες δεν θα μας σταματήσει, γιατί το καθήκον μας το έχει θέσει μπροστά μας η ιστορία και όχι οι δραστηριότητες της αστυνομίας ή των μηχανών κρατικής τρομοκρατίας, όσο ισχυρές και ολοκληρωτικές κι αν είναι.
Το Πρώτο Διεθνές Συνέδριο του Παγκόσμιου Κόμματος της Σοσιαλιστικής Επανάστασης στέλνει τους χαιρετισμούς και την αλληλεγγύη του σε όλους του επαναστάτες μαχητές που έχουν ριχτεί στις αστικές φυλακές, τις φασιστικές φυλακές και τις σταλινικές φυλακές. Καλεί όλους τους συντρόφους, συμπαθούντες, και συνειδητούς προλετάριους να εκδηλώσουν έμπρακτα τα αισθήματα αλληλεγγύης τους με όλους τους μαχητές που έχουν πέσει θύματα της καπιταλιστικής καταπίεσης και της φασιστικής και σταλινικής τρομοκρατίας. Η ίδια η σωτηρία της σοσιαλιστικής επανάστασης απαιτεί, οι μαχητές αυτοί που δοκιμάζονται τόσο σκληρά να νοιώθουν ότι υποστηρίζονται από ένα διεθνές κίνημα αλληλεγγύης, δραστήριο και αποτελεσματικό.
Η σημερινή τους θυσία είναι η εγγύηση για τον αυριανό θρίαμβο. Η προλεταριακή επανάσταση, νικηφόρα κάτω από τη σημαία της Τέταρτης Διεθνούς, θα πάρει εκδίκηση για τους συντρόφους που έπεσαν και θα λευτερώσει από τις φυλακές όσους βρίσκονται εκεί». 

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
——————


[1]. Ο σερ Γουόλτερ Σιτρίν ήταν γενικός γραμματέας των Βρετανικών Συνδικάτων (TUC) από το 1926 μέχρι το 1946. Για τις υπηρεσίες του στον βρετανικό καπιταλισμό χρίστηκε Ιππότης το 1935 και το 1946 του απένειμαν τον τίτλο του Βαρόνου! –Λ.Τ.
[2]. Καθώς προετοίμαζε το Ιδρυτικό Συνέδριο της Τέταρτης Διεθνούς, ο σύντροφος Ρούντολφ Κλεμέντ δολοφονήθηκε, τον Ιούλη του 1938, από την Γκε Πε Ου, στο Παρίσι. Λίγους μήνες πιο πριν, στις 16 του Φλεβάρη 1938, ο Στάλιν και οι «άνθρωποί» του δολοφόνησαν τον Λεόν Σεντόφ, γιο, σύντροφο και άμεσο συνεργάτη του Τρότσκι, σε μια κλινική του Παρισιού, ενώ έναν ακριβώς χρόνο νωρίτερα, στις 4 του Σεπτέμβρη 1937, δολοφόνησαν τον Ίγκνας Ράις, αξιωματούχο της Γκε Πε Ου (που κατάγγειλε το σταλινισμό και προσχώρησε στην Τέταρτη Διεθνή) σε ενέδρα στην Ελβετία. Την ίδια περίπου περίοδο δολοφόνησαν τον Έλβιν Βολφ, έναν άλλο οργανωτικό γραμματέα του «Γραφείου για την Τέταρτη Διεθνή» στη Βαρκελώνη, μαζί με εκατοντάδες άλλους τροτσκιστές, οπαδούς του ΠΟΥΜ και αναρχικούς που πάλευαν ηρωικά για τη νίκη της Ισπανικής Επανάστασης. Έτσι, με το πλησίασμα και το ξέσπασμα του πολέμου οι δολοφονίες εξελίχθησαν σε μια πραγματική σφαγή των τροτσκιστών σε όλο τον κόσμο, κι εδώ περιλαβαίνεται και ο ίδιος ο Λεόν Τρότσκι που δυο χρόνια αργότερα, στις 20 του Αυγούστου 1940, δολοφονήθηκε από τον Ραμόν Μερκαντέρ, έναν πράκτορα του Στάλιν, στο Κογιοακάν του Μεξικού –(σ. τ. μ.).

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου